قبل از شروع بحث در مورد سلول های خورشیدی بگویم : تابش نور در آنها موجب جریان الکترونی در سطح اتصال بین یک رسانا و یک نیمه رسانا می شود بنابراین نیروی محرکه الکتریکی بوجود می آید که در سلول های خورشیدی سطوح نیمه رسانا معمولا از جنس سیلیکون هستند
این اساس تفکری است که ما بیاییم در مدار زمین یک نیروگاه خورشیدی بگذاریم. خب حالا مشکل ما انتقال این برق به زمین یا شبکه توزیع است. یکی از راه ها استفاده از امواج الکترومغناطیس است.
دانشمندان زیادی این بحث را پیگیری کرده اند که حتی قرار بود این اواخر یک نیروگاه ده هزار کیلو واتی را بطور آزمایشی در مدار 1100 کیلومتری زمین قرار دهند. انرزی خورشیدی که سلول های خورشیدی (یاخته های سیلسیمی صفحه توان ساز نوری) جذب می کنند پس از تقویت به صورت امواج مایکروویو از طریق شبکه آنتن ها بسوی زمین هدایت می شود. در زمین دریافت از طریق صفحه های باتری رادیویی صورت می گیرد. هر باتری رادیویی متشکل از یک آنتن به شکل H و یک دایود است که کهموج ها (مایکروویو) را به جریان مداوم تبدیل می کند. آنچه می ماند هدایت این برق تولیدی از طریق شبکه توزیع است. پس انرزی خورشید را نیروگاه فضایی می گیرد و تبدیل به امواج الکترومغناطیسی از نوع کهموج می کند. امواج به زمین ارسال می شوند. گیرنده ای این امواج را دریافت و به برق تبدیل می کند.و برق در شبکه سیم کشی میان شهری و شهرها جاری می شود.
زاپنی ها نمونه آزمایشی این طرح را در جزیره رئونیون (از جزایر اقیانوس هند) به معرض نمایش گذاشتند و اکنون به . دنبال سوار کردن یک نیروگاه بر فراز آسمان توکیو هستند.
اما همانطور که گفتم مشکلاتی در این طرح بر سر راه دانشمندان است که اگر بتوانند آنها را به نحو شایسته ای حل کنند این طرح برای تولید برق در عصر جدید مورد تایید قرار می گیرد.
نکته اول اینکه انتقال برق بصورت امواج از فضا به زمین باید از نوع ضعیف باشد و مثلا پرنده ای را در حال پرواز کباب نکند! (مثلا طبق قانون در فرانسه نباید از مرز 5 mw/cm2 تجاوز کند)
نکته دوم اینکه حالا که ما انرزی را بصورت ضعیف به زمین بفرستیم برای بازدهی بیشتر نیاز داریم که آنتن های بشقابی ما خیلی بزرگتر (در ده ها کیلومتر) ساخته شود تا بتواند مثلا توانی به اندازه نیروگاه هسته ای ایجاد کند!