در سال ۱۹۴۸ مردمی که در دره‌های دور دست در ایالت پنسیلوانیای امریکا زندگی می‌کردند، همانند بسیاری از افراد دیگری که در مناطق کوهستانی دوردست زندگی می‌کردند، نمی‌توانستند برنامه‌های تلویزیونی را دریافت و مشاهده کنند. طیف فرکانس خاصی که به انتقال امواج تلویزیون اختصاص داده شده بود موجب شده بود دریافت برنامه‌های تلویزیونی تنها برای افرادی میسر شود که درمسیر مستقیم دید آنتن فرستنده قرار دارند. برای حل این مشکل آنتن‌هایی روی تپه‌ها نصب شدند و کابل‌هایی از آن آنتن‌ها به منازل کشیده شدند. این سیستم که از آنتن‌هایی با کابل‌های بسیار بلند متصل به آنها تشکیل می‌شد، مشکلات زیادی داشت، مثلا به علت طول زیاد کابل‌ها، سیگنال در حال حرکت در آنها مرتب ضعیف می‌شد و مجبور بودند در فواصل مناسب از تقویت کننده (Amplifire) استفاده کنند تا کیفیت تصویر بهتر شود، اما استفاده از این تقویت کننده‌ها که گاه تعدادشان در مسیر خانه هر فرد به ۳۰ تا ۴۰ عدد می‌رسید و معمولا با فواصل ۳۰۰ متر نصب می‌شدند، محدودیت‌ها و مشکلاتی نیز در برداشت.
استفاده از این سرویس ادامه یافت و بتدریج کمبودهای آن جبران شد در سال ۱۹۷۲ اولین کانال pay per view راه‌اندازی شد. که مشترکان مجبور به پرداخت پول به ازای هر فیلم یا برنامه ورزشی بودند. در سال ۱۹۷۵ انتقال امواج به آسمان رفت. در این سال با قرار دادن یک ماهواره در مدار، سیگنال تلویزیونی ابتدا به ماهواره و سپس از طریق آن به سیستمهای کابلی منتقل می‌شد. اما همچنان مشکلات استفاده از کابل همانند وجود تقویت کننده و نویز کاربران را آزار می‌داد. در سال ۱۹۷۶ سیستم جدید کابلی پایه گذاری شد. در این سیستم از فیبرنوری به جای کابل استفاده می‌شد.
البته فیبر در تمامی مسیر جایگزین کابل نمی‌شد. بلکه از محل دریافت سیگنال‌های تلویزیونی تا همسایگی و نزدیکی کابران فیبر جایگزین کابل می‌شد و ادامه مسیر تا منازل را فیبر به عهده داشت. از آنجا که فیبر همانند کابل، سیگنال را تضعیف نمی‌کند. لزوم وجود تقویت کننده به تعداد زیاد از میان رفت. به طوری که تعداد تقویت کننده موجود میان هربیننده تا مرکز از ۳۰ تا ۴۰ عدد به حدود ۶ عدد کاهش یافت. این تعداد در سیستم‌هایی که از سال ۱۹۸۸ به بعد ساخته شده‌اند. به یک یا دو تقویت کننده کاهش یافته است. کاهش شدید تعداد تقویت کننده‌ها باعث افزایش کیفیت و قابلیت اطمینان سرویس کابلی شده است. به گونه‌ای که تا اوایل دهه ۹۰ نزدیک به نیمی از منازل در امریکا به شبکه‌های کابلی متصل شدند.
با افزایش استفاده از شبکه‌های رایانه‌ای و تبادل اطلاعات، این شبکه‌ها رشد و گسترش خوبی داشته است و در حال حاضر، تعداد زیادی از کاربران را به خود جلب کرده است. ارائه دهندگان خدمات شبکه‌های رایانه‌ای و اینترنتی سعی کرده‌اند بسیاری از سرویس‌ها را روی این شبکه‌ها ارائه کنند، اما تا به حال نتوانسته بودند تصاویر تلویزیونی با کیفیت مناسب و خوب را در اینترنت ارائه کنند و بسیاری از ارائه دهندگان و در یافت کنندگان خدمات، هر دو شبکه را مورد استفاده قرار می‌دادند. شبکه کابلی برای دریافت تلویزیون و شبکه اینترنت برای دریافت اطلاعات. اما از خبرها چنین برمی‌آید که باز هم غول دنیای نرم‌افزار، مایکروسافت، اقدام به حال این مشکل کرده است. در نمایشگاه ITU Telecom که حدود ۱۰ روز پیش در ژنو برگزار شد. بیل گیتس خبر از تولد نرم‌افزار جدیدی در شرکت مایکروسافت داد. این نرم‌افزار که MicrosoftTV Platform Maketing Manager نام دارد و تا پایان سال ۲۰۰۴ ارائه خواهد شد، امکان ارائه تصاویر تلویزیونی با کیفیت استاندارد را روی شبکه اینترنت فراهم خواهد آورد. مایکروسافت می‌گوید که با کمک فناوری فشرده سازی تصاویر که در Windows Media Player9 به کار گرفته شده است. می‌توان رو ی خط با پهنای باند ۱ مگابایت بر ثانیه، تصاویر تلویزیونی را با کیفیت استاندارد منتقل کرد. در صورت علاقه به دریافت تصاویر با کیفیت بسیار بالا به خطوطی با سرعت ۴ تا ۵ مگابیت در ثانیه نیاز خواهد بود.
مایکروسافت معتقد است با استفاده از این روش تلویزیون اینترنتی به مراتب ارزانتر از تلویزیون‌های کابلی فعلی خواهد بود که با استفاده از یک شبکع مجزا و فناوری فشرده سازی MPEG در حال کار هستند. از طرف دیگر، ارائه دهندگان خدمات و دریافت کنندگان آن، هردو از کار باشبکه مجزا خلاص می‌شوند و با یک شبکه تماس نیازهایشان را برآورده می‌کنند.
کارشناسان معتقدند در صورت رواج این فناوری کاربران زیادی به استفاده از خطوط پر سرعت اینترنت مثلا DSL روی خواهند آورد و این امر، باعث گسترش و تقویت شبکه‌های دسترسی به اینترنت خواهد شد.
www.ml.blogfa.com
